Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς ανήκει στα καλύτερα μας μπασκετικά χρόνια, σε αυτά που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ. Ο Ντούντα «έφυγε», αλλά για πάντα θα είναι στις σκέψεις όλων όσοι λάτρεψαν το μπάσκετ!
Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς δεν άφησε τις εποχές να τον αφήσουν εκτός κι έμεινε για πάντα σταθερός, ήταν εκεί, με το ανάστημά του, τη φωνή του, το μαχητικό του πνεύμα, τα νεύρα του και τα γέλια του, τη σοφία του. Ναι, ήταν ο σοφός του ευρωπαϊκού μπάσκετ και μόνο αυτός ήξερε να βρει τον δρόμο της μπασκετικής σοφίας αρκετά πριν αφήσει τούτο τον κόσμο!
Ο θρύλος Ντούντα έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 78 ετών και το παγκόσμιο μπάσκετ θρηνεί την απώλειά του.
«Η ερυθρόλευκη οικογένεια είναι συντετριμμένη. Ο μεγαλύτερος προπονητής του Ολυμπιακού και ένας από τους κορυφαίους στην Ευρώπη, ο τεράστιος Ντούσαν Ίβκοβιτς δεν είναι πια κοντά μας. Ο Ντούντα του Θρύλου έκανε το μεγάλο ταξίδι και άφησε πίσω του ένα τεράστιο κενό. Τέτοιες ώρες τα λόγια είναι φτωχά… Η σκέψη μας είναι με την οικογένειά του. Δάσκαλε σε ευχαριστούμε για όσα μας πρόσφερες. Θα σε θυμόμαστε για πάντα» γράφει στην ανακοίνωσή του ο Ολυμπιακός αποχαιρετώντας έναν κορυφαίο τεχνικό. Αντίστοιχες ανακοινώσεις έβγαλαν κι άλλες ομάδες, αναγνωρίζοντας με αυτόν τον τρόπο την τεράστια προσωπικότητά του.
Ο Ίβκοβιτς ήταν πολεμιστής, στρατιώτης, αλλά και… αξιωματικός εκεί που χρειαζόταν. Ήταν ιδανικός προπονητής για Εθνική ομάδα, επειδή ήξερε πώς να κοουτσάρει τις μεγάλες προσωπικότητες, αλλά και τους νεαρούς ταλαντούχους, αφού απέπνεε την αυθεντία του μεγάλου δασκάλου. Τι μαγικά έκανε με την Εθνική Γιουγκοσλαβίας το 1989 και με τον Ολυμπιακό το 2012…
Άρης, ΠΑΟΚ και Πανιώνιος
Ο Ιβκοβιτς γεννήθηκε στο Βελιγράδι στις 29 Οκτωβρίου 1943 και o μεγάλος του αδελφός, Σλόμπονταν Πίβο Ίβκοβιτς, ήταν αυτός που του έδωσε όλα τα εφόδια για να γίνει ο κορυφαίος. Έτσι βρέθηκε στην Ράντνιτσκι Βελιγραδίου, τη μοναδική ομάδα, της οποίας φόρεσε τη φανέλα. Εκεί ξεκίνησε και την καριέρα, μια σταδιοδρομία γεμάτη τίτλους κι επιτυχίες. Στην Παρτιζάν κατέκτησε Πρωτάθλημα, κύπελλο και Κύπελλο Κόρατς. Η φήμη του ξεπέρασε τα σύνορα της Γιουγκοσλαβίας.
Κάθισε πρώτη φορά σε πάγκο ελληνικής ομάδας το 1980, αναλαμβάνοντας τον Άρη. Στον πάγκο των «κίτρινων» έμεινε έως το 1982, χωρίς να κατακτήσει κάποιο τρόπαιο. Επέστρεψε στις αρχές της δεκαετίας του ’90 για να αναλάβει τον ΠΑΟΚ, με τον οποίο κατέκτησε το πρωτάθλημα Ελλάδας το 1992, ενώ οδήγησε τον «δικέφαλο» στο Final 4 του ΣΕΦ, όπου και ηττήθηκε από την Μπενετόν του Τόνι Κούκοτς (1993).
Τον Ιανουάριο του 1994, ελέω οικονομικών προβλημάτων που ταλάνιζαν τον «δικέφαλο», αποχώρησε, με την ομάδα να κατακτά στο τέλος της σεζόν το Κύπελλο Κόρατς! Επόμενος σταθμός του, η πλατεία της Νέας Σμύρνης. Εκεί, οδήγησε τον Πανιώνιο έως τα ημιτελικά του Πρωταθλήματος και εν τέλει την EuroLeague, δημιουργώντας μια από τις θελτικότερες ομάδες εκείνης της περιόδου, με παίκτες όπως ο Χριστοδούλου, ο Ντίνκινς, ο Καράγκουτης και ο Καλαϊτζής. Ο ίδιος πίστευε ότι εκείνος ο Πανιώνιος ήταν το καλύτερο σύνολο που δημιούργησε ποτέ.
Λιμάνι, ΑΕΚ και… επιστροφή!
Το καλοκαίρι του 1996 συμφώνησε με τον Ολυμπιακό, για να διαδεχθεί τον Γιάννη Ιωαννίδη. Με τους «ερυθρόλευκους», σάρωσε τα πάντα στο διάβα του το 1997, για να γίνει η πρώτη ελληνική ομάδα που κατακτά το treble (Πρωτάθλημα, Κύπελλο, Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα).
Στο Φάληρο, βρήκε ξανά τον Παναγιώτη Φασούλα και μαζί με τους Ρίβερς, Σιγάλα, Παπανικολάου, Τάρλατς, έφτιαξαν μια ομάδα-όνειρο, για να στεφθούν όλοι μαζί… Αυτοκράτορες της Ρώμης, στον αλησμόνητο τελικό της EuroLeague στο Παλαέουρ, κόντρα στην Μπαρτσελόνα.
Επόμενος σταθμός η ΑΕΚ, την οποία οδήγησε σε δυο κατακτήσεις Κυπέλλου, αλλά και στο Κύπελλο Σαπόρτα το 2002. Συνέχισε σε ΤΣΣΚΑ και Ντινάμο Μόσχας κι έπειτα, το 2007, ήρθε το ξαφνικό τέλος από τους πάγκους.
Το 2010 γύρισε ξανά στον Ολυμπιακό για να γράψει στιγμές μοναδικές. Ποιος θα ξεχάσει το έπος της Πόλης; Κανείς! Με… αμούστακους ακόμα τους Παπανικολάου, Μάντζαρη και Σλούκα, ο «Ντούντα» θα κατακτήσει τη EuroLeague στην Κωνσταντινούπολη, επιστρέφοντας από το -19 κόντρα στην ΤΣΣΚΑ. Μπορεί το «πεταχτάρι» του Πρίντεζη να έμεινε στην ιστορία, όμως η απόφαση του Ιβκοβιτς να εμπιστευθεί τους… 90άρηδες του Ολυμπιακού αποδείχθηκε ένα έργο τέχνης που θα μνημονεύεται στο διηνεκές!
Κι αν αναρωτιέστε γιατί δεν πήγε στο ΝΒΑ, ήταν απλά θέμα φιλοσοφίας! Οι Ντάλας Μάβερικς τον πίεσαν πολύ, αλλά όπως κι ο κουμπάρος κι αδελφικός του φίλος Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς, αλλά δεν πέρασε ποτέ στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Σοφός και με τη Σερβία!
Μοναδικές επιτυχίες είχε και ως Ομοσπονδιακός τεχνικός! Ευλογημένος γιατί είχε την τύχη να κοουτσάρει την κορυφαία ομάδα στην ιστορία του Ευρωπαϊκού μπάσκετ (Κούκοτς, Ράτζα, Ντίβατς, Ζντόβτς, Πάσπαλι, Πέτροβιτς). Κι εδώ μπαίνει ο τίτλος «Αξιωματικός». Με μαεστρικό τρόπο κατάφερε να κάνει πειθαρχημένους στρατιώτες τεράστιες προσωπικότητες και μαζί τους έφτασε στην κατάκτηση του Παγκοσμίου πρωταθλήματος το 1990, ενώ το 1995 οδήγησε τη Σερβία στο πρώτο της μετάλλιο μετά τον εμφύλιο.
Tα περιστέρια και το παρατσούκλι!
Λάτρευε το μπάσκετ, αλλά η… τρέλα του με τα περιστέρια ήταν μεγαλύτερη. Μάλιστα, στις ομάδες που πήγαινε, στο συμβόλαιο του υπήρχε όρος ότι έπρεπε να φροντίζουν το σπίτι του να έχει περιστερώνα για να μπορεί να ασχολείται μαζί τους.
Την αγάπη για τα περιστέρια την πήρε από τον Τέσλα και η ενασχόλησή του μαζί τους τον ηρεμούσε όσο τίποτε άλλο. Το παρατσούκλι του ήταν «Ντούντα», ωστόσο στην Ελλάδα απέκτησε κι ένα δεύτερο, το «σοφός», το οποίο είχε… προκύψει από τον Παναγιώτη Φασούλα, όταν σε συνέντευξή του είχε προτρέψει τους δημοσιογράφους να ρωτήσουν τον «σοφό». Αυτό ήταν. Το παρατσούκλι έμεινε. Μαζί με την τεράστια μπασκετική κληρονομιά που αφήνει ο Ντούντα…
