Ντιέγκο Μαραντόνα: Ο «θεός» του ποδοσφαίρου θα είναι μαζί μας για πάντα!

«Δεν έχει σημασία τι έχεις κάνει με τη ζωή σου Ντιέγκο, αυτό που έχει σημασία είναι αυτό που έχεις κάνει για τις ζωές μας». Μέσα σε τέσσερα καταραμένα λεπτά άφησε πίσω του μια πλούσια ζωή έξι δεκαετιών (60 ετών) και ο κόσμος άναυδος προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει το μεγάλο αντίο.

«Εφυγε, αλλά θα είναι μαζί μας για πάντα» ψέλλισε ο Λιονέλ Μέσι. Ο χαμός του Ντιέγκο Μαραντόνα μάς θύμισε τη συγκίνηση που αισθανόμασταν βλέποντας εκστασιασμένοι τις ντρίμπλες ενός αληθινού καλλιτέχνη. Ηταν η αγωνιώδης προσπάθεια του Ντιέγκο να επιβιώσει σε έναν ποδοσφαιρικό κόσμο που είχε φτιαχτεί για πιο σκληρούς και πιο δυνατούς από αυτόν. Και ο Μαραντόνα, επιβίωσε, πανηγύρισε, κέρδισε, λατρεύτηκε όσο λίγοι σε αυτόν τον κόσμο. Το bwin News blog αποχαιρετά έναν… θεό της μπάλας!

Οι ποδοσφαιρικοί έρωτες του Μαραντόνα, η Εθνική και…

Πώς να ορίσει κανείς την αγάπη; Πώς να την μετρήσεις; Πώς να την καθορίσεις; Χιλιάδες ποιητές, κοινωνιολόγοι, φιλόσοφοι, οραματιστές και ακόμα και μαθηματικοί προσπάθησαν. Όμως δεν υπάρχει καμία εξίσωση που να δίνει την απάντηση. Πώς να εξηγήσει λοιπόν κανείς τη σχέση του Μαραντόνα με την Εθνική Αργεντινής;

Ήταν μία σχέση που ξεκίνησε απ’ όταν ήταν 16 ετών. Σαν να είναι το πρώτο του κορίτσι, με αφετηρία τις 27 Φλεβάρη του 1977 στο Μπομπονέρα. Ήταν ένα φιλικό με την Ουγγαρία που έληξε 5-1. Αυτή η πρώτη αναμέτρηση, όμως ήταν εκείνη που άναψε τη… σπίθα για τη σχέση τους.

Ήταν ένα από τα παιχνίδια, μέσα από τα οποία σχηματίστηκε η ομάδα για το Μουντιάλ του 1978. Ο Μαραντόνα έγινε ο νεότερος παίκτης στην ιστορία που έκανε ντεμπούτο στην Εθνική Αργεντινής. Είχε μόλις λίγα ματς στην Αρχεντίνος.

Eκεί βίωσε την πρώτη του απογοήτευση. Στις 19 Μαϊου του 1978 ο Σέζαρ Λουίς Μενότι, θα άφηνε τρεις παίκτες εκτός. Τον Μποταντίζ της Ουνιόν, αμυντικό, τον Μπράβο της Τάγιερες, που ήταν φορ και τον Μαραντόνα. Τότε ήταν που ο Ντιέγκο απογοητεύθηκε πολύ.

Όμως ο Μαραντόνα ήταν στην Εθνική Νέων, που επίσης έφτιαξε ο Μενότι, που πήγε στην Ιαπωνία και πήρε το Παγκόσμιο τον Σεπτέμβριο του 1979, νικώντας 3-1 τη Σοβιετική Ένωση.

Από εκεί ο Μαραντόνα μεταπήδησε στην μεγάλη Εθνική για τη διοργάνωση του 1982 μαζί με τους Ντίαζ και Μπάρμπας. Ήταν η Παγκόσμια πρωταθλήτρια του 1978 μαζί με πολλά υποσχόμενα ταλέντα. Η ευρωπαϊκή τουρ της ομάδας για φιλικά και προετοιμασία το 1980 και το 1981 συνοδεύτηκε με πολύ καλές εμφανίσεις της Αργεντινής. Όμως αυτό δεν βρήκε ανταπόκριση στο Μουντιάλ του 1982. Η Αργεντινή έχασε στο πρώτο της ματς με το Βέλγιο και στη συνέχεια είχε τις Ιταλία και Βραζιλία. Στη 2η φάση των ομίλων δεν κέρδισε κανένα παιχνίδι και ο Ντιέγκο βίωσε την πικρία της αποβολής, δείγμα του ενθουσιασμού και της απειρίας του.

Ο κύκλος του Μενότι έκλεισε μετά από οκτώ χρόνια και τον διαδέχθηκε ο Κάρλος Μπιλάρδο. Ένας προπονητής με διαφορετικό ποδοσφαιρικό στιλ. Όμως η απόφαση να στηριχθεί πλήρως ο Μαραντόνα και να γίνει αρχηγός ανήκει στον Πασαρέλα.

Για να βρεθεί στο Μουντιάλ του 1986 στο Μεξικό, η Αργεντινή ‘υπέφερε’ και τα κατάφερε οριακά με τους Περουβιανούς. Το Παγκόσμιο του 1986 είχε δυνατές ομάδες όπως οι Βραζιλία, Γαλλία και Γερμανία. Όμως ο Ντιέγκο έδειξε πως δεν υπάρχει όμοιός του και οδήγησε την ομάδα του στον τίτλο. Ο θρίαμβος με την Αγγλία με το ‘καλύτερο γκολ στην ιστορία’ και το ‘χέρι του Θεού’ πέρασαν στην ιστορία. Μετά την Αγγλία ήταν το Βέλγιο και ο τελικός με τη Γερμανία. Το Μεξικό του 1986 ήταν ο 2ος και μέχρι σήμερα ο τελευταίος χρονικά τίτλος των Αργεντίνων στο κορυφαίο ποδοσφαιρικό γεγονός του πλανήτη. Ήταν όμως και η πολύ μεγάλη στιγμή του Ντιέγκο ως ο Νο1 παίκτης στον κόσμο. Μία θέση, την οποία την προηγούμενη δεκαετία άνηκε στον Βασιλιά Πελέ. Τέσσερα χρόνια μετά, ο Ντιέγκο ήταν είδωλο στη Νάπολι.

Στο επόμενο Μουντιάλ ο Μαραντόνα δεν ήταν ο ίδιος. Δεν είχε την απαραίτητη συγκέντρωση / προσήλωση και δεν φορούσε καν παπούτσια, παρά μόνο στις προπονήσεις. Και πάλι όμως παρά την ήττα από το Καμερούν στο ξεκίνημα οδήγησε την Εθνική στον τελικό. Οι επεμβάσεις του Γκοϊκοετσέα, το πάθος και τα τρεξίματα του Κανίγια δεν πέρασαν απαρατήρητα. Στον τελικό η Γερμανία νίκησε 1-0 με ένα τουλάχιστο αμφιλεγόμενο πέναλτι από τον Μεξικανό ρέφερι Κοδεσάλ.

Για τον Μαραντόνα τα πιο σοβαρά προβλήματα άρχισαν στην 15η τιμωρία του, όταν βρέθηκε ντοπέ. Είχε κληθεί στην Εθνική του Μπαζίλε στο τέλος του 1993. Η φυσική κατάστασή του δεν θα ήταν ποτέ πια η ίδια, όχι όμως και η εμπειρία ή η ποιότητά του. Αυτό θα ήταν το 4ο Μουντιάλ του, μαζί με παίκτες όπως οι Μπατιστούτα, Κανίγια και Ρεδόνδο. Μετά τους θριάμβους με Ελλάδα και Νιγηρία ήρθε το… μοιραίο. Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα είχε βρεθεί ξανά ντοπαρισμένος…

Η κληρονομιά του Μαραντόνα στο γήπεδο ήταν μεγάλη και πολύ βαριά. Περιλαμβάνει τίτλους σε τρεις διαφορετικές χώρες, το περιβραχιόνιο με την Αργεντινή στο Παγκόσμιο του 1986 και το χάρισμα να… ξεσηκώνει τα πλήθη και να αναμορφώνει κάθε ομάδα που έπαιζε.

Ήταν εκείνα τα 4 λεπτά στις 22 Ιουνίου του 1986 στο στάδιο Αζτέκα μπροστά σε 114.500 φιλάθλους. Το ‘χέρι του Θεού’ καθοδήγησε την Αργεντινή. Η μπάλα πήγε πάνω από το κεφάλι του Σίλτον και στα δίχτυα της Αγγλίας. Στο ίδιο παιχνίδι ο Μαραντόνα θα πετύχαινε το γκολ που χαρακτηρίστηκε το κορυφαίο όλων. Ο Ντιέγκο τα είχε όλα. Την αποφασιστικότητα και την πονηριά ακόμα και να ‘κλέψει’ για να κερδίσει (γιατί κλεψιά ήταν το χέρι) αλλά και ένα τεράστιο και αστείρευτο ταλέντο. Είχε όλα τα στοιχεία που κάνουν έναν άνθρωπο υπερήρωα στα μάτια του κόσμου.

Ο Μέσι είπε πως ‘ο Μαραντόνα είναι αιώνιος’. Ο Πελέ τον αποχαιρέτησε όπως άρμοζε σε έναν ποδοσφαιρικό Θρύλο. Ο Μαραντόνα δεν ήταν απλά μία τεράστια ποδοσφαιρική προσωπικότητα. Ήταν ο Μεσσίας, ο ήρωας του λαού και ο άνθρωπος που λατρεύτηκε σαν Θεός, αλλά και σαν κι εκείνος που αψήφησε κάθε σύστημα. Το γεγονός ότι τα γκολ αυτά που έμειναν στην ιστορία μπήκαν κατά της Αγγλίας, η οποία δημιούργησε το ποδόσφαιρο, είχε ξεχωριστή σημασία. Αυτό το ματς τον καθιέρωσε. Όχι μόνο για ό,τι έκανε στον συγκεκριμένο αγώνα, αλλά και γιατί σήκωσε το βαρύτιμο τρόπαιο του Μουντιάλ.

Υπήρχε ακόμα και κόσμος που πίστεψε πως στο πλευρό του ήταν μία ανώτερη δύναμη. Ο Μαραντόνα φυσικά τα δέχθηκε όλα αυτά. Δεν είχε πρόβλημα να τον θεωρούν αουτσάιντερ.

…η Νάπολι!

Το 1984 θα άφηνε την Μπαρτσελόνα για τη Νάπολι σε μία μεταγραφή – ρεκόρ. Εγινε ο εκφραστής των ονείρων μιας πόλης, ο… Θεός τους, λατρεύτηκε με όρους ειδωλολατρικούς που πολλοί θα χαρακτήριζαν ακόμα και βλάσφημους. «Η Νάπολι δεν ήταν γνωστή για κάτι περισσότερο από την πίτσα» είχε γράψει ο Ντιέγκο Μαραντόνα, η επίδραση του οποίου στον σύλλογο, την πόλη, τη χώρα ήταν τεράστια.

Κατά τους μήνες που προηγήθηκε της υπογραφής του συμβολαίου στη Νάπολι το καλοκαίρι του 1984, ο σύλλογος πολεμούσε για την αποφυγή του υποβιβασμού στη Serie Β, κάτι που κατάφερε στις λεπτομέρειες. Δύο χρόνια αργότερα, η Νάπολι κέρδισε το Scudetto, ενώ το καλοκαίρι του 1990 ήταν και πάλι πρωταθλήτρια. Χωρίς την παρουσία του Μαραντόνα, τα επιτεύγματα αυτά θα ήταν αδύνατο να συμβούν!

Ο Ντιέγκο μετέτρεψε το ποδόσφαιρο σε… θρησκεία, έκανε την ομάδα του έναν «οργανωμένο στρατό» που πολέμησε τις πλουσιότερες ομάδες της χώρας. Παθιασμένοι οπαδοί, υπερήφανοι για την ομάδα τους, που έφερε την πόλη τους στην επιφάνεια.  Η Νάπολη δέχθηκε επιθέσεις από την Κυβέρνηση, από πολιτικούς που πρότειναν “διαχείριση της παρακμής” ως λύση σε τεράστια οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα. Οι κάτοικοι δέχθηκαν επίθεση από τον Τύπο, όπου πολλές φορές αναφέρονταν σε αυτούς ως φτωχούς ή κλέφτες.

Και ο Ντιέγκο Μαραντόνα ήταν αυτός που τους έδωσε το κίνητρο για την «επανάσταση», έστω ποδοσφαιρική.

Το ντεμπούτο του Αργεντίνου ήταν βόρεια, με τη Βερόνα κι ένα μεγάλο πανό «Welcome to Italy» φρόντιζε να αποτυπώσει τις… διαφορές με τους Ναπολιτάνους. Έπειτα από 18 μήνες, στο Σαν Πάολο οι οπαδοί της Βερόνα μετά το 0-2 φώναζαν: «Lavatevi! Lavatevi!» (πλυθείτε), κάτι που πείσμωσε τον Ντιέγκο, ο οποίος σε λίγα λεπτά πέτυχε το 2-2 και ώθησε όλο τον πάγκο της Νάπολι να πανηγυρίσει μπροστά από το πέταλο των φιλοξενούμενων.

Ο τίτλος που ακολούθησε 15 μήνες αργότερα ήταν ο πρώτος την ομάδας τα τελευταία 60 χρόνια και, σύμφωνα με τον Μαραντόνα, «ανήκε σε ολόκληρη την πόλη και οι άνθρωποι άρχισαν να συνειδητοποιούν ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να φοβόμαστε. Δεν κερδίζει ο πιο πλούσιος, αλλά αυτός που παλεύει περισσότερο, αυτός που το θέλει περισσότερο».

Είχε πει στους δημοσιογράφους τότε: «Θέλω να γίνω το είδωλο των φτωχών παιδιών στη Νάπολη. Είναι σαν εμένα, όταν ζούσα στο Μπουένος Άιρες».

Πήγε σε μία φτωχή περιοχή και πόλη, σε μία ομάδα που δεν είχε κερδίσει ποτέ τίποτα. Ο Μαραντόνα ήταν εκείνος που έδειχνε με τον τρόπο του σε όλους πως το απίθανο και όλα τα όνειρα μπορούν να γίνουν πράξη. Για τον Ντιεγκίτο κάθε τι απίθανο γινόταν πιθανό. Στη Νάπολι πέτυχε δίνοντας δύο τίτλους πρωταθλήματος στην ομάδα και κερδίζοντας όλες τις πλούσιες ανταγωνίστριες ομάδες. Και φυσικά δεν το έκανε… ήσυχα.

Πέλε, Μέσι, Κριστιάνο θα ξαναβγούν, αλλά… ποτέ Μαραντόνα!

Ο Μαραντόνα κέρδισε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο, δύο πρωταθλήματα με τη Νάπολι και ένα Κύπελλο UEFA, αξιοποιώντας στο έπακρο το ταλέντο του και όσα του προσέφεραν η κοινωνία και η φήμη του. Ο Μαραντόνα ήθελε να νιώθει πάντα σαν έφηβος.

Δεν κρύφτηκε ποτέ. Έλεγε ανοιχτά την άποψή του και κάποιες φορές ξεπερνώντας τα όρια, για τον πόλεμο, για τη φτώχεια και τόσα ακόμα ζητήματα.

Ήταν ένας άνθρωπος που του άρεσε να ‘παίζει’ ή να χρησιμοποιεί το κοινό του; Κάποιες φορές ναι. Όμως τις περισσότερες, ήταν αληθινός. Στο τέλος είχε συμφιλιωθεί σχεδόν με όλους τους ‘εχθρούς’ του. Δεν ζήτησε ποτέ τη συγχώρεσή τους. Πολύ απλά το έκανε απίθανο να συνεχίσουν να είναι νευριασμένοι μαζί του. Καθένας άλλωστε που έχει παίξει μαζί του, συμπαίκτης ή αντίπαλος, έχει να πει μία ιστορία.

Όποιος ήταν κοντά του πάντως δεν μπορούσε ποτέ να τον μισήσει. Oι περισσότεροι που βρέθηκαν δίπλα του τόνισαν πως ο Μαραντόνα ήταν μία ιδιοφϋία. Μία ποδοσφαιρική ιδιοφϋία. Εζησε μία ζωή στα άκρα, όμως η επίδρασή του στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο υπήρξε τεράστια από κάθε άποψη.

Υπάρχουν οι εξωαγωνιστικές ιστορίες που τον πλήγωσαν, φανέρωσαν το ανθρώπινο κομμάτι ενός «θεού», έβγαλαν προς τα έξω τις αδυναμίες του. Πολλά από αυτά ήταν πραγματικά γεγονότα. Δεν έζησε απλά τη ζωή στα άκρα. Έζησε την κάθε στιγμή όσο πιο έντονα μπορούσε. Ήταν ο άνθρωπος που μπορεί να έφτασε η φήμη του πιο ψηλά από κάθε άλλον, όμως όλα όσα έκανε εκτός του ποδοσφαίρου τον… καθήλωναν στη γη και ακόμα πιο κάτω. Ο Μαραντόνα τα έκανε όλα και τις αμαρτίες του τις ‘πλήρωσε’.

Εκείνη η στιγμή στο στάδιο Αζτέκα με την Αγγλία ήταν από τις λίγες που έκανε… παρασπονδία και τη γλίτωσε. Ήταν από τις λίγες φορές που έκανε κάτι λάθος και δεν το πλήρωσε. Με πολλά προβλήματα υγείας (ψυχολογικά και σωματικά) για χρόνια και έχοντας καταλάβει πως το ποδόσφαιρο το είχε αφήσει πίσω του (είχε βιώσει ένα καταστροφικό πέρασμα στον πάγκο της Αργεντινής στο Παγκόσμιο του 2010) η συνειδητοποίηση πως τα μεγάλα επιτεύγματά του στο γήπεδο δεν θα τα έκανε πουθενά αλλού ήταν πολύ σκληρή.

Μπορεί να γίνουν συγκρίσεις με άλλους GOAT. Άλλες οι εποχές όμως και άλλο το παιχνίδι. Ο Μαραντόνα είδε το ποδοσφαιρικό του μεγαλείο να εδραιώνεται σε δύο διαφορετικές ηπείρους. Αρκεί να σκεφτεί κανείς τα σκληρά ή και εγκληματικά μαρκαρίσματα που του γίνονταν τότε και δεν υπήρχαν οι ανάλογες επιπτώσεις ή η προστασία από τους κανονισμούς και τον διαιτητή. Έπαιξε σε πολύ δύσκολους αγωνιστικούς χώρους και δεν είχε τα σύγχρονα ποδοσφαιρικά μέσα. Ή αρκεί να σκεφτεί τους περιορισμούς που υπήρχαν στις ομάδες με ξένους, οπότε δεν μπορούσε να είναι σε ένα σύνολο γεμάτο σταρ, όπως γίνεται σήμερα. Και επίσης όλες τις καταχρήσεις και το έκανε στο σώμα του.

Το 1998 μία ώρα πριν τον τελικό του Μουντιάλ ο Πελέ βρέθηκε μπροστά σε περίπου 30 δημοσιογράφους. Τότε οι Μέσι και Κριστιάνο Ρονάλντο ήταν πιτσιρίκια. Ο «Βασιλιάς» θα έβλεπε τον τελικό της Γαλλίας με τη Βραζιλία. Ξαφνικά όλοι οι εκπρόσωποι των ΜΜΕ ‘εξαφανίζονται’. Άλλοι άρχισαν να τρέχουν. Ένας νεαρός ρεπόρτερ έμεινε με τον Πελέ. ‘Τι συμβαίνει;’ ρώτησε ο Πελέ. ‘Νομίζω… νομίζω πως ο Μαραντόνα μόλις έφτασε’, του τόνισαν. Ο Πελέ κούνησε το κεφάλι του και χαμογέλασε.

Μία μέρα ίσως υπάρξει ένας άλλος Πελέ, ένας άλλος Μέσι ή ένας άλλος Ρονάλντο. Ίσως να κάνει ότι έκαναν και αυτοί στο γήπεδο. Ίσως και πιο καλά. Ακόμα και να βρεθεί κάποιος να ξεπεράσει τον Μαραντόνα στο χορτάρι, δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση να το κάνει εκτός των αγωνιστικών χώρων. Είναι δύσκολο να ξαναβγεί ένας Μαραντόνα. Δεν θα υπάρξει άλλος. Δεν μπορεί να υπάρξει άλλος. Ο Ντιέγκο  ήταν αυτός που όλοι μας είχαμε ονειρευτεί κάποτε να γίνουμε. Ίσως γιατί τον βλέπουμε στους εαυτούς μας. Οι αρετές του στο γήπεδο και η αδυναμία του να τιθασεύσει τα πάθη του. Όμως όλα αυτά τον έκαναν ανθρώπινο ισορροπώντας το… θεϊκό και μοναδικό ταλέντο του. Αυτή τη μοναδική αθλητική και ποδοσφαιρική προσωπικότητα.

Νόμιμο στοίχημα ποδόσφαιρο με μεγάλες προσφορές* και ανταγωνιστικές αποδόσεις! |21+ Ισχύουν Όροι & Προϋποθέσεις