Πως να χωρέσεις μέσα σε μια μικρή λίστα όλους αυτούς τους θρύλους…Το 10 το καλό, το «10» που μας καρφωνόταν στο μυαλό. Στο λεξικό του ποδοσφαίρου ως επιτελικός μέσος είναι αυτός που κινείται στον άξονα και αποτελεί τον συνδετικό κρίκο ανάμεσα στη μεσαία γραμμή και την επίθεση. Ισως μετατρέπεται σε box to box, είναι ο μεσοεπιθετικός ή ακόμα και περιφερειακός επιθετικός. Είναι αυτός που πρέπει να δημιουργήσει, στη συνεχεία να σκοράρει και από το μυαλό του προφανώς απουσιάζει οποιαδήποτε σκέψη για να βοηθήσει ανασταλτικά. Υπήρχαν όμως θρύλοι που έκαναν τα πάντα, γιατί ήταν τέλειοι, μοναδικοί.
Ντιέγκο Μαραντόνα: Η ζωή του Ντιέγκο Μαραντόνα τα είχε όλα, παραστάσεις βγαλμένες από τον παράδεισο, αλλά και χαοτικές στιγμές. Μια ζωή από την οποία ένιωθε πως ήταν σαν να… έφευγε, σαν να έκανε την… απόδρασή του όταν έπαιζε ποδόσφαιρο. Εκείνες τις στιγμές ο… θόρυβος στα αυτιά του από τα όσα βίωνε σε προσωπικό επίπεδο σταματούσε. Κοιτάζοντας πίσω στα χρόνια που έπαιζε ποδόσφαιρο μπορεί να εκτιμήσει κανείς το πόσα προσέφερε και το πόσο… ευλογημένοι ήταν όσοι πρόλαβαν να τον δουν να αγωνίζεται. Στην κορύφωση της καριέρας του έπαιζε με έναν απόλυτο τρόπο.
Με μία μοναδική αίσθηση κυριαρχίας. Ήταν η… μαγεία μες στο γήπεδο. Με τη μπάλα έκανε ότι δεν μπορούσε κανείς άλλος. Ηταν τόσο διαφορετικός από τους άλλους. Αποφασισμένος, δυνατός, ισορροπημένος και με μεγάλα αποθέματα ενέργειας. Τα εμπόδια υπάρχουν για να μπορεί να τα ξεπεράσει κανείς. Αυτό το ευλογημένο ταλέντο με τα ένστικτα που είχε πάρει από την… επιβίωση στους δρόμους και με αυτόν τον σωματότυπο.
Ο Χόρχε Βαλντάνο είχε πει «μόλις είχε τη μπάλα στο αριστερό του πόδι βίωνες την πιο ευχάριστη εμπειρία στο ποδόσφαιρο». Εκτόξευσε την Αργεντινή κατακτώντας το Μουντιάλ, έδωσε στη Νάπολι ελπίδα, δυο πρωταθλήματα και μια ευρωπαϊκή κούπα. Ενας θεός με ατέλειες, αυτές που κατέστρεψαν τη ζωή και την καριέρα του. Ενας θεός τρομοκρατημένος, ευάλωτος και χαμένος στον πραγματικό του κόσμο. Ενας θεός που δεν ένιωθε καλά με τον εαυτό του, παρά μόνο στον Ναό του! Στο τέλος ο θεός λύγισε. Δεν άντεξε. Έδειξε όλες τις ατέλειές του στον κόσμο.
Ζινεντίν Ζιντάν Ο Ζιντάν ήταν καλλιτέχνης, ένας γητευτής της μπάλας, ο παίκτης που είχε μάτια και στην πλάτη. Το 1998 κατέκτησε τη Χρυσή Μπάλα, αφού μάγεψε όλο τον πλανήτη. Μπορεί ο Μισέ Πλατινί να μάγεψε όλη την Ευρώπη, αλλά ο Ζιντάν πήγε ένα βήμα παραπέρα. Ηταν ο ηγέτης στο δρόμο για το νικητήριο (με δύο δικά του γκολ) Μουντιάλ του 1998, ήταν αυτός που έδωσε τα πάντα και στον χαμένο τελικό του 2006. Εκεί έβαλε τέλος την καριέρα του με τον χειρότερο τρόπο, την κεφαλιά στο στήθος του Μάρκο Ματεράτσι, αφήνοντας τους Τρικολόρ να παλεύουν με παίκτη λιγότερο. Το 2000 κρέμασε στο στήθος του και το μετάλλιο του πρωταθλητή Ευρώπης.
Ο Ζιντάν έφτασε με τη Μπορντό μέχρι τον τελικό του UEFA του 1996. Η Γιουβέντους πρόλαβε, τον έκλεισε και δικαιώθηκε. Μαζί κατέκτησαν δύο πρωταθλήματα, ένα Σούπερ Καπ Ιταλίας, ένα Ευρώπης (1996) κι ένα Διηπειρωτικό (1996). Με τη Γιούβε ήταν εντυπωσιακός, την πήγε σε δύο τελικούς Τσάμπιονς Λιγκ (1997, 1998), όμως ισάριθμες φορές απογοητεύτηκε. Το δρόμο για την κορυφή των αστεριών τον βρήκε στη Μαδρίτη. Το 2001 έγινε Μαδριλένος και το 2001 εκπλήρωσε το όνειρό του, αφού κατέκτησε το Champions League. Ο τρόπος που έγινε ήταν ακόμα πιο… μαγικός, αφού πέτυχε ίσως το κορυφαίος τέρμα της διοργάνωσης, εκείνο το απίστευτο βολ πλανέ. Με τη «Βασίλισσα» σήκωσε ακόμα ένα πρωτάθλημα, δύο Κύπελλα, δύο Σούπερ Καπ Ισπανίας, ένα Ευρώπης (2002) και ένα Διηπειρωτικό (2002).
Γκιόργκι Χάτζι Συστήθηκε το 1986, όχι, δεν ήταν παίκτης της Στεάουα που έριχνε στο καναβάτσο τη Μπαρτσελόνα. Ηταν πρωταθλητής Ρουμανίας με την άσημη Σπορτούλ Στουντεντέσκ. Η Στεάουα τον απέκτησε και με αυτή πήρε τρία σερί νταμπλ, το ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ και έναν χαμένο τελικό Πρωταθλητριών (1989 από τη Μίλαν). Τα κατορθώματα του (πρώτος σκόρερ στο Πρωταθλητριών του 1988) τον έστειλαν στη Ρεάλ (ισπανικό Σούπερ Καπ 1990) και το 1994 έγινε ένας από τους ελάχιστους ξένους που έχουν παίξει και στους δύο μεγάλους της Ισπανίας (με τη Μπάρτσα πήρε επίσης ένα Σούπερ Καπ). Σούπερ ήταν με τη Γαλατάσαραϊ.
Τέσσερα πρωταθλήματα (τα δύο νταμπλ), δύο Σούπερ Καπ Τουρκίας και τα καλύτερα όλων το 2000 με το UEFA κόντρα στην Αρσεναλ και το ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ κόντρα στη Ρεάλ. Το παρατσούκλι «Ο Μαραντόνα των Καρπαθίων» δεν το πήρε τυχαία…Εγωιστής, οξύθυμος, αλλά και με ένα τέλειο αριστερό πόδι. Απίθανες εμπνεύσεις, πανέξυπνος, ηγέτης της απίθανης Ρουμανίας που το 1994 στο Μουντιάλ της Αμερικής έφτασε μέχρι τα προημιτελικά. Ο Χάτζι σκόραρε τρεις φορές, ενώ γκολάρα από 40 μέτρα κόντρα στην Κολομβία πέρασε στην ιστορία.
Τζιάνι Ριβέρα Έγινε ο διάδοχος του μεγάλου Αλμπέρτο Σκιαφίνο στη Μίλαν και οι Ροσονέρι «έχτισαν» στο ταλέντο του. Τον αποκαλούν «Χρυσό Αγόρι» του ιταλικού ποδοσφαίρου. Σε 19 χρόνια (1960-’79) με τους Ροσονέρι έζησε και πανηγύρισε τα πάντα. Κατέκτησε τρία πρωταθλήματα, τέσσερα Κύπελλα, δύο Πρωταθλητριών (1963, 1969), ένα Διηπειρωτικό (1969), δύο Κυπελλούχων (1968, 1973). Κατέκτησε τη Χρυσή Μπάλα το 1969. Ένα απίθανο «10αρι» που υπήρξε και ηγέτης της Εθνικής Ιταλίας. Ο Τζιάνι Ριβέρα αναδείχθηκε Πρωταθλητής Ευρώπης το 1968 και δεύτερος στον κόσμο το 1970. Αγωνίστηκε σε τέσσερα Μουντιάλ και σε αυτό του Μεξικού, έδωσε μεγάλες παραστάσεις. Ηταν πρωταγωνιστής στον αλησμόνητο ημιτελικό με τη Δυτική Γερμανία, ναι, στο ματς του αιώνα, όπου με δικό του γκολ στην παράταση η Σκουάντρα Ατζούρα επικράτησε 4-3.
Ζίκο: «Ο Ζίκο είναι ό,τι πιο κοντινό έχει υπάρξει σε μένα» είχε πει ο Πελέ. Μάλλον, γι’ αυτό τον αποκαλούσαν «Λευκό Πελέ». Για πολλούς ήταν εκείνος που… εφηύρε τα φάουλ – μπανάνα, ενώ το 1983 κατέκτησε το βραβείο του κορυφαίου της χρονιάς. Η Βραζιλία του 1982 είχε έναν απίθανο ποδοσφαιριστή, τον Ζίκο με τους Αγγλους να τον λατρεύουν και να… ξεχνούν τους Νταλγκλίς, Κίγκαν! Στη Φλαμένγκο έγινε ηγέτης και ο διάσημος Βραζιλιάνος τραγουδιστής, Jorge Ben Jor έγραψε προς τιμή του το τραγούδι «Camisa 10 da Gavea».
Αλλωστε, με τη «Φλα» κατέκτησε τέσσερις τίτλους σε οκτώ χρόνια (1980-’87), ένα Κόπα Λιμπερταδόρες και ένα Διηπειρωτικό (1981). Δε θέλησε να παίξει ποτέ σε Μίλαν, Γιουβέντους, Ρόμα και βρέθηκε στην Ουντινέζε. Τον πρώτο χρόνο του εκεί απέδειξε το τεράστιο ταλέντο του με 19 γκολ, ένα λιγότερο από τον πρώτο σκόρερ, Πλατινί, αλλά και με τέσσερα ματς λιγότερα λόγω τραυματισμού! Εξαιρετικός με τα δυο πόδια, έβλεπε όλο το γήπεδο, ενώ ήξερε να στέλνει τη μπάλα στα δίχτυα όσο λίγοι. Στο Μουντιάλ του 1982 πέτυχε 4 γκολ παρά το γεγονός πως η Σελεσάο δεν έφτασε ούτε στα ημιτελικά!!
Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο: Ο Πιντουρίκιο, ο Μεγαλέξανδρος, o πιο πιστός παίκτης της Γηραιάς Κυρίας είναι πρώτος και καλύτερος σε όλες τις λίστες του συλλόγου (γκολ και συμμετοχές σε Ιταλία και Ευρώπη). Ο Ντελ Πιέρο έμεινε 19 χρόνια στο Τορίνο. Ο Ντελ Πιέρο δεν θα φύγει ποτέ από το Τορίνο γιατί κατοικεί στις μνήμες και στην καρδιά των φιλάθλων της Γιούβε. Με την αγαπημένη του ομάδα κατέκτησε τα πάντα: Επτά πρωταθλήματα (τα δύο του αφαιρέθηκαν εξαιτίας του Calciopoli), ένα Κύπελλο, τέσσερα Σούπερ Καπ Ιταλίας και ένα Ευρώπης (1996). Εκείνη την χρονιά πήρε και το Τσάμπιονς Λιγκ και το Διηπειρωτικό, ενώ γεύτηκε και δύο ήττες σε τελικούς Τσάμπιονς Λιγκ από τη Ντόρτμουντ (1997) και τη Μίλαν (2003). Κια με την Εθνική Ιταλίας όμως έφτασε στην κορυφή με το Μουντιάλ του 2006.
Τι δεν ξεχνάμε; Τον Δεκέμβριο του 1994 ολοκλήρωσε μια μεγάλη ανατροπή κόντρα στη Φιορεντίνα με ένα γκολ που έδειχνε ότι ο διάδοχος του Ρομπέρτο Μπάτζιο υπήρχε ήδη στην ομάδα. Τον Μάιο του 1997 ερχόταν από τον πάγκο και έδινε ελπίδα στον τελικό με τη Ντόρτμουντ σκοράροντας με τακουνάκι. Ο Πιντουρίκιο ήταν για πολλούς η καλύτερη διαφήμιση του Champions League, ήταν οι βραδιές που θαύμαζες την τέχνη του, αυτή τη φυσιογνωμία, αυτές τις εκτελέσεις, αυτή τη μοναδική αντίληψη, την ποδοσφαιρική του λογική. Ο Ντελ Πιέρο, ακολούθησε τη Γιούβε στη Σέριε Β’, όπου ως πρώτος σκόρερ της λίγκας, την ανέβασε ξανά.
Μισέλ Πλατινί: Mισέ Πλατινί, ένας ιερό τέρας του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, ένας παίκτης θρύλος . Αλλωστε, του απονεμήθηκε τρεις σερί χρονιές (1983, 1984, 1985) η Χρυσή Μπάλα. Εκείνες τις χρονιές βγήκε και πρώτος σκόρερ στη Σέριε Α με τη Γιουβέντους. Αν τον συγκρίνουμε με τον Ζιντάν, ναι, το γκολ το είχε πιο εύκολα. Οι ατομικές διακρίσεις του Μισέλ Πλατινί πολλές, πάρα πολλές. Πρωταθλητής Γαλλίας μία φορά με τη Σεντ Ετιέν και Ιταλίας δύο φορές με τη Γιουβέντους.
Mε τη Γηραιά Κυρία κατέκτησε επίσης ένα Κύπελλο ένα Πρωταθλητριών (1985), έχασε ένα ακόμα το 1983 από το Αμβούργο, αλλά πήρε ακόμα ένα Κυπελλούχων 1984 και ένα Διηπειρωτικό (1985). Με την Εθνική Γαλλίας πέτυχε σπουδαία πράγματα. Μαζί με τους Ζαν Τιγκανά, Αλέν Ζιρές και Ζαν Φερναντές δημιούργησαν το «μαγικό τετράγωνο» που οδήγησε τους Τρικολόρ στην πρώτη διεθνή κατάκτηση τους (EURO 1984), με τον Πλατινί να σκοράρει στον τελικό. Στα Μουντιάλ του 1982 και του 1986 έφτασε την χώρα του στα ημιτελικά, αλλά αποκλείστηκε και τις δύο φορές από τη Δυτική Γερμανία. Οσο για τις εκτελέσεις φάουλ; Μαγικές!
Εντσο Φραντσέσκολι : Μετά την απόρριψή του από την μεγάλη Πενιαρόλ, ο 22χρονος Φραντσέσκολι αποφάσισε να αφήσει την Ουρουγουάη και να μετακομίσει στην Αργεντινή. Τι έκανε εκεί; Πέντε τίτλους και ένα Copa Libertadores με τη Ρίβερ Πλέιτ! Απέρριψε την προσφορά της Γιουβέντους, ωστόσο με αυτά που έδειχνε στο γήπεδο και με τη φανέλα της Μαρσέιγ ενέπνευσε τον Ζιντάν να ονομάσει τον γιο του, Εντσο! Ο Φραντσέσκολι ήταν ένα play maker με δυο εξαιρετικό πόδια, ο οποίος… γλιστρούσε στον χλοοτάπητα!
Εξαιρετικός στο σκοράρισμα, στα στημένα. Συμμετείχε σε δυο Μουντιάλ, ωστόσο τα πήγε καλύτερα εντός ηπείρου με δυο Copa America! Καλλιτέχνης, σκληρός, όνομα – θρύλος! Ταπεινός, παθιασμένος, στο δρόμο έμαθε να παίζει μπάλα και κράτησε την ταπεινότητά του σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του. Ο Έντσο όλες τις φυσικές αδυναμίες τις υπερκάλυπτε με τη νοημοσύνη και το ταλέντο «Δεν ήθελα να λένε μόνο “τι θαυμάσιος παίκτης!”. Ήθελα να με θυμούνται και ως εξαιρετικό άνθρωπο. Στη ζωή μας δεν υπάρχει μόνο το ποδόσφαιρο».
