«Όταν είσαι στο γήπεδο ξεχνάς όλα τα άλλα στη ζωή. Τα προβλήματα φεύγουν. Όλα ‘εξαφανίζονται’» – Ντιέγκο Μαραντόνα, 1960 – 2020.
Τα λόγια αυτά αποκτούν μια άλλη αξία, γιατί βγήκαν από το στόμα του… θεού! Είναι όμως και λόγια πόνου, που μαρτυρούν πως είχε και μια… ανθρώπινη πλευρά.
Η ζωή του τα είχε όλα, παραστάσεις βγαλμένες από τον παράδεισο, αλλά και χαοτικές στιγμές. Μια ζωή από την οποία ένιωθε πως ήταν σαν να… έφευγε, σαν να έκανε την… απόδρασή του όταν έπαιζε ποδόσφαιρο. Εκείνες τις στιγμές ο… θόρυβος στα αυτιά του από τα όσα βίωνε σε προσωπικό επίπεδο σταματούσε. Κοιτάζοντας πίσω στα χρόνια που έπαιζε ποδόσφαιρο μπορεί να εκτιμήσει κανείς το πόσα προσέφερε και το πόσο… ευλογημένοι ήταν όσοι πρόλαβαν να τον δουν να αγωνίζεται.
Η Villa Fiorito ήταν το σημείο εκκίνησης. Και από εκεί, από εκείνη τη γωνιά της νότιας περιοχής του Greater Buenos Aires, άρχισε ο Μαραντόνα. Κανείς δεν έδωσε στον Ντιέγκο τους κανόνες του παιχνιδιού. Κανείς δεν έδωσε στο περιβάλλον του το εγχειρίδιο οδηγιών για το πως να ζήσει. Κανείς δεν είχε το χειριστήριο για να μπορεί να χειριστεί τα πεπρωμένα ενός ανθρώπου που με τα ίδια πόδια που πατούσαν στη λάσπη έφτασαν να αγγίξουν τον ουρανό. Ενας χρόνος από τον θάνατο του και ο ποδοσφαιρικός πλανήτης δεν θα ξεχάσει τον κορυφαίο των κορυφαίων!
Ο κόσμος πίστεψε ακόμα πιο πολύ στη μπάλα!
Ο Μαραντόνα είχε απήχηση σε όλο τον ποδοσφαιρικό πλανήτη, λατρεύτηκε από αυτούς που εκτιμούν την ποδοσφαιρική ευφυΐα . Και βλέποντάς τον στο γήπεδο ήταν δύσκολο να μην εκτιμήσει κάποιος την οξυδέρκειά του και τις εξωπραγματικές ικανότητές του. Στην Αργεντινή περίμεναν πως και πως τα Παγκόσμια Κύπελλα όπου έπαιζε σα να μην υπήρχε αύριο. Στη Νάπολι προσεύχονταν κάθε φορά να είναι καλά για να τον «προσκυνήσουν» στο Σαν Πάολο. Μόνος κάποιος αδαής ή… ανόητος δεν μπορούσε να αντιληφθεί το ποδοσφαιρικό μεγαλείο του Μαραντόνα. Ενός παίκτη με τεράστια προσωπικότητα που έκανε το απίθανο να μοιάζει πιθανό. Με αυτόν τον τρόπο «έχτισε» και σχέση του με το ποδόσφαιρο. Με το πόσο υπερβατικός υπήρξε.
Ο Μαραντόνα στο γήπεδο ήταν σαν να… χορεύει. Ο τρόπος που έκανε την κίνηση με ή χωρίς τη μπάλα ήταν το δικό του τάνγκο. Ο δικός του ρυθμός, αυτός όριζε το πως παιζόταν το παιχνίδι. Αυτή η τρομερή μοναδικότητά του. Αυτό το χάρισμά του. Κανείς και ποτέ δεν μπορεί να κινηθεί όπως έκανε ο Μαραντόνα. Ήταν ο παίκτης που ανέβαζε επίπεδο στο παιχνίδι και στο ποδόσφαιρο.
Νόμιμο στοίχημα ποδόσφαιρο με μεγάλες προσφορές* και ανταγωνιστικές αποδόσεις! |21+ *Ισχύουν Όροι & Προϋποθέσεις
Στην κορύφωση της καριέρας του έπαιζε με έναν απόλυτο τρόπο. Με μία μοναδική αίσθηση κυριαρχίας. Ήταν η… μαγεία μες στο γήπεδο. Με τη μπάλα έκανε ότι δεν μπορούσε κανείς άλλος. Ηταν τόσο διαφορετικός από τους άλλους. Αποφασισμένος, δυνατός, ισορροπημένος και με μεγάλα αποθέματα ενέργειας. Τα εμπόδια υπάρχουν για να μπορεί να τα ξεπεράσει κανείς. Αυτό το ευλογημένο ταλέντο με τα ένστικτα που είχε πάρει από την… επιβίωση στους δρόμους και με αυτόν τον σωματότυπο. Ο Χόρχε Βαλντάνο είχε πει «μόλις είχε τη μπάλα στο αριστερό του πόδι βίωνες την πιο ευχάριστη εμπειρία στο ποδόσφαιρο».
Χρειάζεται να έχει κανείς έναν μοναδικό συνδυασμό ικανοτήτων και προσωπικότητας για να… κουβαλά στις πλάτες του μία ομάδα και να κατακτά τα πλέον βαρύτιμα τρόπαια. Ο Μαραντόνα μπορούσε να τα κάνει όλα αυτά. Ήταν το αγόρι που έφυγε από τη φτώχεια της Villa Fiorito για να κυνηγήσει τις φιλοδοξίες του. Το αγόρι που πέτυχε τα ποδοσφαιρικά όνειρά του και βρέθηκε στο επίκεντρο.
Το Παγκόσμιο Κύπελλο του Μαραντόνα
Οι εμφανίσεις του με την Αρχεντίνος εντυπωσιακές, όμως ο Μενότι δεν είχε πειστεί. Ετσι, τον έκοψε από το Μουντιάλ του 1978. Ο Μαραντόνα έκλαψε σα μωρό. Για πολλές ώρες κοιτούσε ψηλά, σα να παίρνει δύναμη για ν΄αρχίσει την αντεπίθεσή του.
Στην πατρίδα του ο αποκλεισμός του ήταν στα πιο σπουδαία και πολυσυζητημένα νέα, όμως σε παγκόσμιο επίπεδο δεν είχε προκαλέσει αίσθηση. Δεν θα αργούσε όμως να συμβεί και αυτό και μάλιστα μες στα επόμενα χρόνια. Οι Sunday Times όταν είχε παίξει στο Γουέμπλεϊ είχαν γράψει πως «ο Μαραντόνα είχε κατοχή της μπάλας και με συνεχείς κινήσεις για 2 λεπτά και 10 δεύτερα».
Ήταν το κοντρόλ του, η απίστευτη ντρίμπλα του και η κυριαρχία του στο γήπεδο. Φυσικά το Παγκόσμιο Κύπελλο έγινε σαν σήμα κατεθέν του. Ήταν η ώθησή του. Ήταν η διοργάνωση που του έδινε έξτρα δύναμη. Ο Μαραντόνα ήταν ο κορυφαίος παίκτης της εποχής του και κατά πολλούς και ο κορυφαίος όλων των εποχών. Το Παγκόσμιο του 1982 ήταν η πρώτη πρόκλησή του. Δεν εξελίχθηκε όπως θα ήθελε ο ίδιος για την ομάδα του, όμως το 1986 τα έκανε όλα και τα πήρε όλα.
Το Μουντιάλ του 1986 ήταν το τουρνουά του Μαραντόνα. Έχοντας το περιβραχιόνιο του αρχηγού στο μπράτσο του με το Νο10 στην πλάτη του είχε συμμετοχή με γκολ ή ασίστ σε 10 από τα 14 γκολ της Αργεντινής. Φυσικά έκανε τις πιο πολλές ντρίμπλες. Φυσικά έκανε ρεκόρ στα κερδισμένα φάουλ. Έπρεπε να είναι… γενναίος και να αντέξει πολύ δυνατές κλωτσιές. Έπρεπε να γίνει ακόμα πιο επιδραστικός και πιο δημιουργικός για να δημιουργεί ευκαιρίες και να σκοράρει με κάθε τρόπο.
Έπαιξε το καλύτερο ποδόσφαιρο της καριέρας του. Όχι απλά στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων αλλά εξελίχθηκε και σε εθνικό ήρωα. Ο τρόπος που σκόραρε με την Ιταλία ή το ματς με την Αγγλία με τα δύο γκολ του.
Ο Σερ Αλφ Ράμσεϊ ήθελε με το σχόλιο που είχε κάνει να αναδείξει την αξία του Μαραντόνα αλλά και το πόσο τον είχαν υποτιμήσει: «Ο Πελέ είχε σχεδόν τα πάντα. Ο Μαραντόνα είχε τα πάντα. Δουλεύει πιο σκληρά, κάνει παραπάνω πράγματα και είναι πιο ικανός. Το πρόβλημα είναι πως όλοι θα τον θυμούνται για έναν χρόνο ακόμα και παραπάνω. Είναι ο παίκτης που δεν έχει πρόβλημα να… λυγίσει τους κανόνες για να τους προσαρμόσει σε ότι θέλει».
Τα γκολ του Μαραντόνα άφησαν εκτός το Βέλγιο στα ημιτελικά. Ο τρόπος που ανέβασε την απόδοσή του ήταν εντυπωσιακός και το έκανε στο κατάλληλλο χρονικό σημείο. Ακόμα και στον τελικό με τη Δυτική Γερμανία, όπου είχε διπλά μαρκαρίσματα πάνω του έβγαλε την πάσα για το νικητήριο γκολ. Ο κόσμος πίστεψε στο θεό ακόμα περισσότερο…
Νάπολι, η δεύτερη μεγάλη αγάπη, αλλά παντοτινή!
Η Μπόκα Τζούνιορς ήταν η ομάδα των ονείρων του, αυτή που θαύμαζε από μικρός. Παρά τις θητείες του σε Μπαρτσελόνα και Σεβίλλη, η Νάπολι έκλεψε την καρδιά του στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Μόνο ο Μαραντόνα θα μπορούσε να πάρει μία ομάδα από το… χέρι για να την πάει στην κορυφή. Όπως το έκανε με την Αργεντινή το έκανε και με τη Νάπολι.
Ο τρόπος που άλλαξε τη Νάπολη και την ομάδα τον έκανε να μπει στην ιστορία της για πάντα. Όσο υπάρχει η Νάπολη το όνομα του Μαραντόνα θα το θυμούνται πάντα εκεί. Το βίντεο με το ζέσταμα του Μαραντόνα υπό του ήχους του «LIVE IS LIFE» μνημονεύεται έως και σήμερα. Σε εκείνες τις στιγμές που ο Αργεντίνος είναι να σαν… χορεύει με τη μπάλα.
Όλες οι αποδόσεις Ποδοσφαίρου εδώ! |21+
Είναι σαν να… μαγεύει τη μπάλα. Σαν να τη… σαγηνεύει. Δεν τον απασχολεί τίποτε άλλο εκείνη τη στιγμή. Βιώνει τη στιγμή του κάνοντας ένα show που έχει μείνει στην ιστορία. Όπως τραγουδούσαν οι οργανωμένοι της Νάπολι «μαμά γιατί η καρδιά μου χτυπάει τόσο δυνατά; Γιατί είδα τον Μαραντόνα». Μία αγάπη που κρατάει μέχρι σήμερα. Ο Μαραντόνα ήταν σαν… Αυτοκράτορας. Παραμένει εμβληματικός και μία τεράστια προσωπικότητα από το Μπουένος Αϊρες έως τη Νάπολη. Εμβληματικός σε κάθε μορφή και σε κάθε επίπεδο.
Οι δαίμονες ήταν οι χειρότεροι αντίπαλοί του!
Η ανθρώπινη πλευρά του Θεού ήταν και η αχίλλειος πτέρνα του. Ο πραγματικός κόσμος ήταν ένας αντιαθλητικός αντίπαλος, ένας παίκτης πολύ σκληρός ακόμα και για τον ευφυέστερο που είδε ο πλανήτης.
Στα τόσα προβλήματα που αντιμετώπισε. Στο γήπεδο μπορούσε να κρατήσει σε εγρήγορση όλη την εξέδρα και να… αιχμαλωτίσει τα πλήθη. Έξω από αυτό το χάος επικρατούσε παντού στη ζωή του.
«Κάθε Κυριακή παίζαμε», έλεγε ο ίδιος στο εξαιρετικό ντοκιμαντέρ του Ασίφ Καμπάντια για το διάστημα που ήταν στη Νάπολι. «Πηγαίναμε έξω να φάμε. Η Κλόντια (γυναίκα του εκείνη την περίοδο) έμενε με τα κορίτσια. Πηγαίναμε για ποτό με τους φίλους μου. Εκεί… ξέφευγα. Αυτό θα συνεχιζόταν μέχρι την Τετάρτη. Και μετά άρχισα να ‘καθαρίζω’, να ‘καθαρίζω’, να ‘καθαρίζω’ για να παίξω την Κυριακή».
Ο κορυφαίος παίκτης του πλανήτη και πιθανότατα ο κορυφαίος που έχει παίξει ποτέ το παιχνίδι αυτό έπαιρνε για ένα τριήμερο ουσίες και είχε αυτή τη διαδικασία ως ρουτίνα. Όταν πήγαινε στο σπίτι κρυβόταν στο μπάνιο για να μην τον δουν οι κόρες του σε τέτοια κατάσταση. Και μετά περνούσε τρεις μέρες για να αποβάλει από τον οργανισμό του τις παράνομες ουσίες και να μπορέσει να παίξει. Η συνήθεια έγινε εφιάλτης. Κάποια στιγμή αυτό τον κατέβαλε και τον διέλυσε. Όπως είχε παραδεχθεί ο ίδιος τα ναρκωτικά τον έκαναν χειρότερο παίκτη: «Σκέφτεστε τι παίκτης θα ήμουν εάν δεν έπαιρνα ουσίες;».
Ήταν όλο το… χάος στη ζωή του. Είτε ήταν στη Βαρκελώνη, την Αργεντινή, τη Νάπολη, τη Σεβίλλη ή αλλού. Εάν οι τωρινοί σούπερ σταρ ζουν ζωή… μοναχού και μία ζωή απομόνωσης ο Μαραντόνα έκανε το εντελώς ανάποδο. Ο Φερνάντο Σινιορίνι ήταν ο προσωπικός του γυμναστής για χρόνια. Διαχώριζε τον Μαραντόνα ως Ντιέγκο ως τον παίκτη και τον οικογενειάρχη σε Μαραντόνα, το φαινόμενο με τα μοιραία λάθη.
Πολλές φορές περιμένουμε τα αθλητικά μας είδωλα να είναι τέλεια. Όμως κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί. Τέτοιοι παίκτες βρίσκονται στο επίκεντρο της προσοχής και απολαμβάνουν τόσα πλούτη που δεν μπορεί να καταλάβει ο μέσος φίλαθλος το τι περνούν. Ο Μαραντόνα γεννήθηκε χαρισματικός και με προσόντα που δεν είχε ποτέ άλλοτε παίκτης. Αυτά τα προσόντα τον οδήγησαν στο να λατρεύεται σαν… Θεός.
Νάπολη, ο έρωτας και η καταστροφή του!
Σε ηλικία 23 ετών (23 στα 24) και μεταγραφή αξίας 10.48 εκατομμυρίων, ο Μαραντόνα ήταν το ταλέντο σταλμένο από τον Θεό σε μία από τις πιο φτωχές πόλεις της Ευρώπης.
Ο Μαραντόνα παρουσιάστηκε μπροστά σε 70.000 φιλάθλους. Μπροστά σε κόσμο που ήθελε να δει τη Νάπολι ψηλά. Η πρώτη ερώτηση στον Μαραντόνα ήταν εάν θεωρεί τον εαυτό του σωτήρα της ομάδας και εάν ξέρει το τι είναι η Καμόρα και ότι δίνει χρήματα παντού στην πόλη και ακόμα και στη μπάλα. Ο πρόεδρος της Νάπολι τότε, ο Κοράντο Φερλαΐνο, παρενέβη και τόνισε πως η ερώτηση είναι προσβλητική. Ο Φερλαΐνο είχε πει πως «Η Νάπολη είναι μία εργατική πόλη και με σωστή ηθική. Οι εγκληματίες είναι η μειονότητα της πόλης και η αστυνομία είναι πάντα έτοιμη να επέμβει σε τέτοια θέματα».
Ωστόσο, όσο καιρό ήταν στη Νάπολη ο Μαραντόνα είχε συνδεθεί με την Καμόρα. Έπινε σε μπαρ που είχε τον έλεγχό τους η Καμόρα, δεχόταν τα δώρα τους, τη σαμπάνια τους, τις ουσίες, τα κορίτσια που του έστελναν και τόσα ακόμα.
Στο γήπεδο ο Μαραντόνα ήταν απίθανος. Δύο ιταλικά πρωταθλήματα, ένα Κύπελλο και ένα Κύπελλο UEFA. Ναι, δυο πρωταθλήματα για την άσημη Νάπολι κόντρα σε όλους και όλα.
Έξω από αυτό ήταν ένα… χάλι. Τον Γενάρη του 1991 μετά από μία καταγραφή συνομιλίας του με μία ιερόδουλη (την κατέγραφε η αστυνομία) ο Μαραντόνα κατηγορήθηκε με κατοχή και εμπορία ουσιών. Τρεις μήνες μετά του επεβλήθη απαγόρευση από το ποδόσφαιρο για διάστημα 15 μηνών αφότου βρέθηκε θετικός σε απαγορευμένες ουσίες. Η ζωή του είχε πάρει την κατηφόρα, οι δαίμονές του είχαν τον απόλυτο έλεγχο της ζωής του.
Αλλος ήταν ο Ντιέγκο κι άλλος ο Μαραντόνα. Ο Ντιέγκο ήταν ο Θεός, ο Μαραντόνα το παιδί από τη Βίγια Φιορίτο που δε βοήθησε κανείς να χτίσει χαρακτήρα.
Ενας θεός με ατέλειες, αυτές που κατέστρεψαν τη ζωή και την καριέρα του. Ενας θεός τρομοκρατημένος, ευάλωτος και χαμένος στον πραγματικό του κόσμο. Ενας θεός που δεν ένιωθε καλά με τον εαυτό του, παρά μόνο στον Ναό του! Στο τέλος ο θεός λύγισε. Δεν άντεξε. Έδειξε όλες τις ατέλειές του στον κόσμο.
Αυτός ήταν ο Ντιέγκο Μαραντόνα, ο γιός της Ντόνα Τότα και του Δον Ντιέγκο, o οποίος «έφυγε» στις 25 Νοεμβρίου 2020 από ανακοπή καρδιάς.
Πηγές: Τimes, culturetrip, Guardian, Athletic
